·                     صادق هدایت که از پیشگامان داستان‌نویسی نوین ایران و روشنفکری برجسته بود، در کتاب بوف کور خود می نویسد:

در زندگی درد هایی است که روح انسان را از درون مثل خوره می خورند و می زدایند، این درد ها را نه می شود به کسی گفت و نه می توان جایی بیان کرد! و اینک؛ سی و هفت درد و عیب اساسی اجتماعی ما ایرانیان که هیچوقت درمان نشد!

اکثر ما ایرانی ها تخیل را به تفکر ترجیح می دهیم.

اکثر مردم ما در هر شرایطی منافع شخصی خود را به منافع ملی ترجیح می دهیم.

با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم.

به بدبینی بیش از خوش بینی تمایل داریم.

بیشتر نواقص را می بینیم اما در رفع آنها هیچ اقدامی نمی کنیم.

در هر کاری اظهار فضل می کنیم ولی از گفتن نمی دانم شرم داریم.

کلمه من را بیش از ما به کار می بریم.

غالبا مهارت را به دانش ترجیح می دهیم.

بیشتر در گذشته به سر می بریم تا جایی که آینده را فراموش می کنیم.

از دوراندیشی و برنامه ریزی عاجزیم و غالبا دچار روزمرگی و حل بحران هستیم.

عقب افتادگی مان را به گردن دیگران و توطئه آنها می اندازیم، ولی برای جبران آن قدمی بر نمی داریم.

دائما دیگران را نصیحت می کنیم، ولی خودمان هرگز به آنها عمل نمی کنیم.

همیشه آخرین تصمیم را در دقیقه 90 می گیریم.

 غربی ها دانشمند و فیلسوف پرورش داده اند، ولی ما شاعر و فقیه!

زمانی که ما مشغول کیمیاگری بودیم غربی ها علم شیمی را گسترش دادند.

زمانی که ما با رمل و اسطرلاب مشغول کشف احوال کواکب بودیم غربی ها علم نجوم را بنا نهادند.

هنگامی که به هدف مان نمی رسیم، آن را به حساب سرنوشت و قسمت و بد بیاری می گذاریم، ولی هرگز به تجزیه تحلیل علل آن نمی پردازیم.

غربیها اطلاعات متعارف خود را در دسترس عموم قرار میدهند، ولی ما آنها را برداشته و از همکارمان پنهان میکنیم.

مرده هایمان را بیشتر از زنده هایمان احترام می گذاریم.

غربی ها و بعضا دشمنان ما، ما را بهتر از خودمان می شناسند.

 در ایران کوزه گر از کوزه شکسته آب می خورد.

فکر می کنیم با صدقه دادن خود را در مقابل اقدامات نابخردانه خود بیمه می کنیم.

برای تصمیم گیری بعد از تمام بررسی های ممکن آخر کار استخاره می کنیم.

همیشه برای ما مرغ همسایه غاز است.

به هیچ وجه انتقاد پذیر نیستیم و فکر می کنیم که کسی که عیب ما را می گوید بدخواه ماست.

چشم دیدن افراد برتر از خودمان را نداریم.

به هنگام مدیریت در یک سازمان زور را به درایت ترجیح می دهیم.

وقتی پای استدلالمان می لنگد با فریاد می خواهیم طرف مقابل را قانع کنیم.

در غالب خانواده ها فرزندان باید از والدین حساب ببرند، به جای اینکه به آنها احترام بگذارند.

اعتقاد داریم که گربه را باید در حجله کشت.

اکثرا رابطه را به ضابطه ترجیح می دهیم.

تنبیه برایمان راحت تر از تشویق است.

غالبا افراد چاپلوس بین ما ایرانیان موقعیت بهتری دارند.

اول ساختمان را می سازیم بعد برای لوله کشی، کابل کشی و غیره صدها جای آن را خراب می کنیم. در شهرسازی هم از چنین مهارتی برخورداریم.

وعده دادن و عمل نکردن به آن یک عادت عمومی برای همه ما شده است.

قبل از قضاوت کردن نمی اندیشیم و بعد از آن حتی خود را سرزنش هم نمی کنیم.

شانس و سرنوشت را برتر از اراده و خواست خود می دانیم.

·                      

·